YOK KARŞILIĞI YÜZÜNÜN

Senin sana rağmen bir yüzün var

herkesin ilk aşkına benzeyen

beklemek kadar acı, anlamak kadar zor

nedensiz ölümlerin suskunluğu gibi

yok karşılığı yüzünün

Senin sana rağmen bir yüzün var

herkesin ilk aşkına benzeyen

Yakınlaştıkça imkansız uçurumlar

nedensiz hayatların o büyük acısı gibi

yok karşılığı yüzünün

 

KARANLIK KOKULU OTLAR

Ölüm, sizin eve sığınan kimsesiz bir çocuktu

Sen ondan öğrendin kendine ne kadar uzakta olduğunu

Ölüm düşürdü seni ruhunun gurbetine

Ve büyük bir yalandan kurtardı

Bu yüzden hiç aldanmadın

hiç de mutlu olmadın...

Ölüm, ömrünün o yalan yarısını senden aldı

Aşka susamış öbür yarısını yakın uzaklıklara saldı

Ölüm yüzünden ne kimsenin kimsesi oldun

Ne de kimse senin gördüğünü gördü

Yaşayan tek yerin o ölü gözlerindi

Karanlık kokulu otlar bu yüzden

bir tek sana el salladı...

ARTIK SOKAĞA ÇIKABİLİRSİN

Evine çağırdın ilkyaz sevinçlerini

çocukluğuna

Yırtıldı gözlerin, içine hayat doldu

o karanlık ışık...

Yükün yok

artık her sabah hoyrat bir özgürlük uyandırıyor seni...

Kalbinde herşey eşitlendi

Haz ve sıkıntı

Boşluk ve güven

Hasret ve ölüm

Gözlerine hastalıklı bir güzellik geldi

Şimdi acı çeken yanınla bile alay ediyorsun...

Kalbine çağırdın herkesi

Kendini bile

Artık sokağa çıkabilirsin

Ömründen düştün kendini

YALNIZLIK KURDU

Simdi sen gideceksin, git

Güzelliğini, ulaşılmazlığını al ve git

Bırak beni eski kışımda

Yarınımı götür

Gençliğin o yara almaz bencilliğine git

İçinde gitgide büyüyen o yalnızlık kurdunu

Güzelliğine dadanan o hastalıklı hüznünü

Bırak ve git...

Kibirli arzularına, altın gölgedeki kusursuz yüzüne

Yillar sonra yaşayacağın

Unutuluşları, o acımasız kışları bırak ve git...

SAKAT SÜVARİNİN KARISI

Meğer çoktan dökülmüş

aynalardan sırlar,

çoktan yayılmış kanser kokusu

apartman

boşluklarına

ve karanlık pencerelerde

eski bir çığlık gibi yaşıyormuş

kadınlar...

Yoksa der miydim anneme

küstah bir

şaşkınlıkla,

bırak artık bu beklemeleri, diye

çünkü güzel günler geride kaldı

beklenen o güzel günler

O da biliyordu oysa

bahtsız kadınlar kabilesinde

ölümün

sıradan günlere paylaştırıldığını,

felaketlerin basit sezgilerle farkedilip

yürek ağrılarını dindirdiğini.

Nitekim vazgeçmişti artık

ipekli kumaşlar dikip

sakat süvariyi beklemekten...

Konuştuk uzun uzun

- balolar, danslar, şenlikler ve

Cumhuriyet...

Sonra başını açmasını

söyledim ona

durdu... düşündü...

ve karanlık anlamları

bırakarak ardından

incecik bir yalnızlık gibi

sokaklara çıktı

hatırladı kendini... ürperdi...

Akşamdı... Bizim gibi adamlar

haber verdi

ölüsünün Mercan Karakolu'nda

bekletildiğini.

Başörtüsünü

ve amelelere Harb-i Umumiyi

anlatan

sakat süvariyi kahveden aldım.

Ne babamın polislere anlattığı

dokunaklı anılar,

ne de kirli deniz kokan

saçları tanık

oldu ölümüne...

Onun ölümü ne kanser,

ne kocası,

ne komşular...

Ölümü, elimde buruşturduğum

bu başörtü

bu baş... bu örtü...

bu baş... bu örtü...

bu baş... bu örtü...

HADİ BULUN EN ZAYIF YERİMİ

Sevim'e

İnsan kendisini merak etmeli;

hem de ölümüne merak etmeli.

Gün bitti işte...

Kim farkında bunun senden

                        başka...

Herkes bu yenilgiyi nasıl da

                        rahat kabulleniyor...

Vaatlerini tutmadı gün.

Kimse kendisini merak etmedi.

Sabırsızlığın bundan;

                bundan çocuksu hasretin...

Kabullenince herkes yaşamını

sen ortaya kendini koydun...

ve bütün suçlarını üzerine

                        aldın sonra

Bundan işte

bu çocuksu hasretin

Ve ölümcül bir rulet oynadın

                        insanlarla

hadi dedin, hadi bulun

                         en zayıf yerimi...

Ve diktin gözlerini gözlerine

                        kastın bedenini

                        yükselttin omuzlarını

Öylece kaldın...

Baktılar sana... Baktılar...

Ama yüreğini bir türlü

göremediler.

BİR DAHA UYANMAZDIN

Martıların sana doğruyu

söyleyecekti

arzu tramvaylarına binmeseydin

Acıların seni yeni bir şehre

götürecekti

Yürüyüşüne vurulmasaydın...

Tuhaf, ele geçmez, tehlikeli bir

hayvandın

Şehrin yaban adamları sana öyle bakmasaydı

uyur, bir daha uyanmazdın...

KURTLARLA VE ANNENLE DANSET

İnsanın annesini sevmesi

kendisini sevmesi değil midir

aslında

Kendi hayal gücünü ve o korkunç

düşlerini

Saatinin içini aç, annen

sana bakacak

Öp anneni, tanrıyı anımsa

Beslenme çantana koymayı unutma

karakutunu

Kurtlarla ve annenle her sabah

dans et

Kurtlarla ve annenle her akşam

dans et...

Sen oradasın

Yazılmamış bir şiir gibi...

Saf ve masum

Bütün öfkem bu sana

Başeğmem ve sonsuzca

arzulamam.

SEVİNÇSİZ ANILAR

Ölümüm kandil olacak

Akşamlar akşamlar akşamlar olacak

Ben bu acılı baloda

Maskesini yitirmiş seferi şair

Ben inançsız yolcu

Bütün istasyonlarda

Kanlı rütbeler takılacak omuzuma

Bir kuşluk vakti dalgın atların hıncını düşünürken

Sen "Yalnızlığın bahçesini sulamış olacaksın"

Ve gidiyorum...

Dudaklarımda bir nergis tadı

Bak, kar izleri örttü bile

Kendini iyi koru, bu kış çok uzun sürebilir.

Anılarım tutkularıma bağlıydı bilirsin

Artık pişmanlık olsa da olur olmasa da.

Ne olursun sen hep böyle kal

Varsın ellerim ellerinsiz kalsın.

"Ölümüm kandil olacak

akşamlar akşamlar akşamlar olacak"

TENİNDEKİ KUTSAL MUM

En ayıp sözcüklerle soyardım bedenini

Düşlerimin teriyle kirletir

En sabırsız, en iştahlı, en yabancı yanımla girer

Arzularımın kanıyla kirletirdim onu.

Oysa kötülendikçe, kirlendikçe yüreğinden

Işımaya başlayan

Hissettiğim en kırılgan bedendi seninkisi

Biterdi sonra her şey

Asıl serüveni başlardı bedeninin

Çekilir bir köşeye seyrederdik

Ayıp, kirli, kötü

Ne varsa

Teninin içindeki pencerelerde yanan kutsal bir muma dönüşürdü

Çekilir bir köşeye seyrederdik...

KENDİNİ SAKLAMA ÇİÇEKLERİ

Biz aşk bahçemizi küçük tuttuk

seninle

içinde güvensizlik ağaçları

küstüm otları

kendini saklama çiçekleri

Özlem kirli bir kan gibi yüreklerimizi

boğmasın

yalnızlık karanlık bir orman gibi

çökmesin içimize diye

Biz aşk bahçemizi küçük

tuttuk seninle